 |
Numer 1(31)/2012, str. 109
doi:10.5277/arc120111 |
Joanna Krajewska
Dialektyka lokalności i globalności architektury współczesnej
Streszczenie
Architektura
współczesna oscyluje między tendencjami lokalnymi a
globalistycznymi. Dynamika zmian w epoce ponowoczesnej sprawia, że
trudno jednoznacznie ocenić to zjawisko, dlatego proponuje się
rozpatrywać je w duchu dialektyki negatywnej.
Wiek XX przyniósł nowe technologie, a świat
zaczął się „kurczyć”. Istniejące sieci globalnych
zależności nie pozwoliły żadnej z cywilizacji pozostać obojętną na
podnoszący się poziom wiedzy i rozwój techniki. Modernizacja,
począwszy od Zachodu, objęła cały świat. Kompresja czasu i przestrzeni
oraz zaistnienie rzeczywistości wirtualnej zmieniły znaczenie realnego
„miejsca”. Nowe materiały budowlane i wzrost możliwości
konstrukcyjnych oraz nowa filozofia architektury – modernizm dały
podstawy do wykształcenia się jednego języka architektury nowoczesnej,
w ramach którego zaistniała duża swoboda projektowa. Tożsamość
architektury rozumiana jako jeden z przejawów kultury, w
niektórych rejonach świata zaczęła przechodzić kryzys. W obliczu
niepewnej oceny swojej tożsamości w stosunku do otaczającej przestrzeni
urbanistycznej stanął też współczesny człowiek. Tymczasem, jak
dowodzą specjaliści, im bardziej ekspansywna globalizacja, tym
silniejsza potrzeba podkreślania własnej kultury. Pozostaje zastanowić
się zatem, jakimi językami przemówi architektura przyszłości.
Słowa kluczwe: architektura, tożsamość, globalizacja
