Architektura osmozy – estetyczny łącznik między przeszłością a przyszłością

Romuald Loegler

doi:10.37190/arc250315

Streszczenie

Zmiana wyglądu powierzchowności formy oznacza transformację, a bazą dla transformacji jest synonim greckiego pojęcia metamorfoza.

Transformacja opisuje stan przejściowy, momenty towarzyszące przemianie, spełnianie się akcji, rozgrywania się procesu, dokonywania się przemiany danego przedmiotu lub podmiotu.

Metamorfoza zdaje się być lub jest nawiązaniem do czegoś, wspomnieniem, aluzją do procesu, który jest autonomiczny lub endogenny – pochodzący z wnętrza, wywołany przez wewnętrzne czynniki.

W tym stałym procesie przemian architektura może być porównana do żywego organizmu, który także podlega wewnętrznej przemianie, który stale podlega procesowi wewnętrznych przeobrażeń.

W niniejszych rozważaniach kluczowe jest wykazanie, że transformacja i metamorfoza to dwie drogi do eksplorowania jednego z najważniejszych wytworów cywilizacji, jakim są nasze miasta, że rezultaty transformacji konkretnych fragmentów miast to wyniki projektowych procesów opartych na idei kreacji formy w procesie jej uwalniania w uwarunkowaniach istniejącej rzeczywistości.

Słowa kluczowe

osmoza, idea, forma, kontekst, kreacja

Podgląd pełnego artykułu jest możliwy wyłącznie na większych ekranach.