Dialektyka lokalności i globalności architektury współczesnej

Joanna Krajewska

doi:10.5277/arc120111

Streszczenie

Architektura współczesna oscyluje między tendencjami lokalnymi a globalistycznymi. Dynamika zmian w epoce ponowoczesnej sprawia, że trudno jednoznacznie ocenić to zjawisko, dlatego proponuje się rozpatrywać je w duchu dialektyki negatywnej.     Wiek XX przyniósł nowe technologie, a świat zaczął się „kurczyć”. Istniejące sieci globalnych zależności nie pozwoliły żadnej z cywilizacji pozostać obojętną na podnoszący się poziom wiedzy i rozwój techniki. Modernizacja, począwszy od Zachodu, objęła cały świat. Kompresja czasu i przestrzeni oraz zaistnienie rzeczywistości wirtualnej zmieniły znaczenie realnego „miejsca”. Nowe materiały budowlane i wzrost możliwości konstrukcyjnych oraz nowa filozofia architektury – modernizm dały podstawy do wykształcenia się jednego języka architektury nowoczesnej, w ramach którego zaistniała duża swoboda projektowa. Tożsamość architektury rozumiana jako jeden z przejawów kultury, w niektórych rejonach świata zaczęła przechodzić kryzys. W obliczu niepewnej oceny swojej tożsamości w stosunku do otaczającej przestrzeni urbanistycznej stanął też współczesny człowiek. Tymczasem, jak dowodzą specjaliści, im bardziej ekspansywna globalizacja, tym silniejsza potrzeba podkreślania własnej kultury. Pozostaje zastanowić się zatem, jakimi językami przemówi architektura przyszłości.

Podgląd pełnego artykułu jest możliwy wyłącznie na większych ekranach.