Integracja zieleni i architektury – założenia reformatorskie w Poznaniu na przełomie XIX i XX w.

Hanna Grzeszczuk-Brendel

doi:10.37190/arc240202

Streszczenie

Różnorodne reformatorskie założenia zieleni traktowane jako istotny czynnik poprawiający higienę i estetykę miasta były realizowane w Poznaniu na przełomie XIX i XX w. Obok wielkich bulwarów czy parków bardzo dużą wagę przywiązywano do układów zieleni w pobliżu mieszkania. Zieleń była też integralną częścią przestrzeni reprezentacyjnych, współgrając z ich ideologią. Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na te nieco zapomniane nowatorskie propozycje oraz wskazanie ich potencjału inspirującego dla współczesności, szczególnie w warunkach deweloperskiego dążenia do zysku i wyzwań ekologicznych. Przykłady omówione na podstawie badań in situ oraz kwerend archiwalnych uświadamiają, że w ciągu XIX w. narastała potrzeba codziennego kontaktu z zielenią, a miejska natura stawała się coraz bardziej dostępna dla mieszkańców.

Podgląd pełnego artykułu jest możliwy wyłącznie na większych ekranach.