Miasto-muzeum. Impresja z Normandii

Maria J. Żychowska

doi:10.5277/arc120202

Streszczenie

Od starożytności wysoko ceniony był leczniczy wpływ klimatu i kąpieli morskich. Natomiast wakacje nad morzem to brytyjska tradycja sięgająca XVIII w. Tam uruchomiono pierwsze urządzenia kąpielowe, w których kuracjusze mogli albo wziąć kąpiel morską w Morzu Północnym, albo pić herbatę. Wraz z nadejściem kolei na początku XIX w. wybrzeże zostało otwarte dla wszystkich, nie tylko dla elity. Podróż pociągiem stała się skutecznym i niedrogim sposobem zarówno na krótkie wycieczki, jak i na wakacje.     Podobne tendencje zagościły po drugiej stronie kanału La Manche. Na przykład w Normandii, na wybrzeżu Pikardii, w latach 1880–1896 odnotowano znaczący rozwój urbanistyczny trzech blisko siebie położonych miast: Eu, Le Tréport, Mers-les-Baines. Pierwszą znaczącą inwestycją w Mers-les-Baines była realizacja kasyna w 1900 r., a 10 lipca 1904 r. doprowadzono linię kolejową z Eu-Tréport.     W zakresie kształtowania się architektury można tam odnotować trzy główne okresy rozwoju i ewolucji lokalnej stylistyki. Pierwsza faza to budowle utrzymane w prostym stylu, w którym dominującym materiałem była cegła. Jako dekoracja rzadko pojawiały się żeliwne balkony czy mansardy. Druga faza coraz bardziej związana z turystyką zdominowana była wpływami anglo-flamandzkimi z odczuwalną różnorodnością programów stylistycznych – wille i hotele z wykuszami i balkonami stawały się coraz bardziej imponujące. W trzeciej fazie, w czasach świetności, architektura zaczerpnęła z obfitości wzorców zawartych w kwiatowym stylu art nouveau.