Nowe trendy kolorystyczne wzorcowych osiedli Werkbundu i architektury mieszkaniowej nurtu Neues Bauen w okresie Republiki Weimarskiej w Niemczech

Jadwiga Urbanik

doi:10.37190/arc210413

Streszczenie

Celem artykułu jest przedstawienie trendów kolorystycznych propagowanych we wzorcowych osiedlach mieszkaniowych Werkbundu (1927– 1932) na tle kolorystyki architektury mieszkaniowej nurtu Neues Bauen powstającej w ramach programów budownictwa miejskiego w okresie Republiki Weimarskiej w międzywojennych Niemczech (1918–1932). Po I wojnie światowej, mimo wyniszczenia kraju, podjęto trud budowy nowych osiedli, które później stały się wzorem dla nowoczesnych rozwiązań mieszkaniowych. Zadaniem ówczesnych architektów było pokazanie, że industrializacja nie jest równoznaczna z utratą indywidualności. Doskonałą bronią w walce o zróżnicowany charakter osiedli był kolor, którym odróżniano nowe budynki od otaczającej je szarości starych. Okres Republiki Weimarskiej w Niemczech charakteryzował się dwoma wyraźnymi trendami kolorystycznymi nazwanymi: „białą architekturą” i „kolorowym miastem” („Die farbige Stadt”). Najbardziej spektakularne zmiany, mające nadać niemieckim miastom nowe oblicze, zapoczątkowali Bruno Taut w Magdeburgu i Berlinie, Ernst May we Wrocławiu i Frankfurcie nad Menem oraz Otto Haesler w Celle. Wystawowe osiedla Werkbundu, budowane w latach 1927–1932, były przeglądem tendencji dotyczących budownictwa mieszkaniowego okresu międzywojennego. Dziś jedynym sposobem poznania oryginalnej koncepcji architekta po latach użytkowania i przebudowy domów (nawet tych objętych ochroną konserwatorską) są badania stratygraficzne powłok malarskich. Tego typu prace zostały przeprowadzone w wielu wzorcowych osiedlach mieszkaniowych. Artykuł opiera się na osobistych doświadczeniach autorki, która uczestniczyła w rewaloryzacji wrocławskiego wzorcowego osiedla Werkbundu, gdzie oba trendy kolorystyczne są wyraźnie widoczne.

Podgląd pełnego artykułu jest możliwy wyłącznie na większych ekranach.