Retro-digitalizacja nieeuklidesowyh modeli fizycznych w historii budownictwa: wyzwania, rezultaty i potencjał

Baris Wenzel, Christian Vöhringer, Benjamin Schmid, Christiane Weber

doi:10.37190/arc240404

Podsumowanie

Obecnie dostępnych jest wiele metod tworzenia modeli cyfrowych do dokumentowania, badania lub dalszego rozwoju budynków. Sprzęt i inne technologie zostały przejęte z innych dyscyplin, takich jak geodezja, i są dalej rozwijane specjalnie dla branży budowlanej. Dlatego też metody te mają bardzo konkretny cel i ich zastosowanie jest ograniczone przy zmianie głównego obszaru zastosowań. W ramach projektu badawczego „Ostatni świadkowie – modele fizyczne w budownictwie lądowym” finansowanego przez Niemiecką Fundację Badawczą (DFG SPP 2255) podjęto próbę przeniesienia znanych metod retrodigitalizacji z architektury na obiekty o mniejszej skali w celu stworzenia reprezentacji cyfrowych. Te obiekty o małej skali to tak zwane modele fizyczne (Messmodelle), szczególny typ modelu stosowany w przeszłości głównie w inżynierii lądowej do testowania konstrukcji nośnych. Modele te były używane w XX w. do obliczania zachowania złożonych konstrukcji, jednak zarówno tworzenie modelu, jak i obliczenia matematyczne były bardzo czasochłonne i podatne na błędy. Od lat 60. i 70. XX w. zostały one zastąpione przez pierwsze wydajne komputery w branży budowlanej. W artykule omówiono szczególne cechy tych modeli fizycznych i powody, dla których zostały zastąpione komputerami. Opisano przydatność różnych nieniszczących metod retrodigitalizacji i zanalizowano zalety i wady skanowania 3D światłem strukturalnym, skanowania laserowego 3D i fotogrametrii. W kolejnym kroku zademonstrowano potencjał wytworzonych cyfrowych bliźniaków w różnych kontekstach, takich jak renowacja, inżynieria lub historia architektury.

Podgląd pełnego artykułu jest możliwy wyłącznie na większych ekranach.