Rozwój konstrukcji domów w Lejdzie w XIII i XIV w.

Edwin Orsel

doi:10.37190/arc220402

Streszczenie

Lejda jest jednym z największych średniowiecznych miast w Holandii. Ze względu na to, że miasto nie doznało większych zniszczeń spowodowanych przez pożary lub wojny, centrum zachowało wiele historycznych budowli. W artykule omówiono rozwój konstrukcji domów lejdejskich w XIII i XIV w. oraz jego wpływy.      Podczas badań architektonicznych prowadzonych w ostatnich latach udokumentowano pozostałości około 150 budynków wzniesionych do około 1400 r. Na tej podstawie oraz w połączeniu z wynikami badań archeologicznych można nakreślić zarys rozwoju konstrukcji domu w Lejdzie w XIII i XIV w. Dzięki wynikom badań dendrochronologicznych możliwe jest ustalenie pochodzenia typu domu o konstrukcji szkieletowej z murowanymi fasadami z cegły, będącego połączeniem starszych tradycji budownictwa drewnianego i kamiennego. Ten rodzaj domu stał się popularnym typem budynku w Lejdzie oraz poza jej granicami do około 1600 r. Rozwój tego rodzaju zabudowy związany jest z urbanizacją Lejdy w XIII w., wzrostem liczby jej ludności i powstaniem cechów. Ważną rolę odgrywało również wydawanie przez radę miejską przepisów zapobiegających pożarom oraz wypłacanie dotacji na ten cel. O rozwoju decydowała również dostępność materiałów budowlanych. Według danych z badań dendrochronologicznych drewno budowlane sprowadzano z dalekiej Westfalii lub Emsland (Niemcy). Kamień naturalny nie był lokalnie dostępny i dlatego też musiał być sprowadzany z daleka, z regionów Niemiec lub Belgii, aż do momentu pojawienia się w XIII w. cegielni rozmieszczonych wzdłuż Renu, tuż za bramami miasta Lejdy. Dzięki nowatorskiemu połączeniu ceglanych ścian i drewnianej konstrukcji nośnej przez wyspecjalizowanych cieśli powstały wysokiej jakości i bezpieczne pod względem pożarowym domy, odpowiadające zapotrzebowaniu rosnącej liczby mieszkańców i władz rodzącego się miasta.

Podgląd pełnego artykułu jest możliwy wyłącznie na większych ekranach.