Rysunek architektoniczny znakiem czasu. Warsztat architekta w XIX i XX w. - retrospekcja

Anna Wojtas-Harań

doi:10.37190/arc240211

Streszczenie

Tematem artykułu jest rysunek stosowany w pracy architekta. Celem autorki było zwrócenie uwagi na to, jak istotna jest umiejętność przyjęcia odpowiedniego kanonu rysunku architektonicznego dla uzyskania korzystnego przekazu, oraz wykazanie, że w doborze grafiki powinna istnieć dowolność. Autorka skoncentrowała się na prezentacji i analizie projektów architektonicznych wykorzystujących różne konwencje rysunkowe. Projekty pochodzą z XIX i XX w. – okresu, kiedy już obowiązywały reguły zawartości i wyglądu opracowań architektonicznych. Był to też czas, kiedy powszechną praktyką był rysunek architektoniczny wykonywany tradycyjnie, za pośrednictwem kresek stawianych ręcznie na papierze. Z analizy opracowań architektonicznych wynika, że rysunek architektoniczny w działalności zawodowej architekta jest jej integralną częścią. Przyjęta przez architekta konwencja rysunkowa wynika często z tematu przedsięwzięcia, kontekstu lokalizacji, stylu epoki, osobowości autora. Powyższa zależność skłania do konstatacji, że prawo wyboru techniki rysunkowej powinno pozostawać w gestii twórcy, z zachowaniem zasad wiedzy technicznej i wypracowanych norm czytelności rysunku.

Podgląd pełnego artykułu jest możliwy wyłącznie na większych ekranach.