Strategie projektowe służące osiągnięciu monomateriałowych ustrojów

Tomasz Broma

doi:10.37190/arc250211

Streszczenie

Rosnące wymagania wobec wieloaspektowej efektywności budynków skutkują wzrostem poziomu skomplikowania ich przegród. Prowadzi to do rozszczepiania się tych przegród na kolejne wyspecjalizowane warstwy, a w konsekwencji do powstawania złożonych ustrojów wielomateriałowych – skomplikowanych wykonawczo, wymagających zaawansowanej wiedzy oraz dużych nakładów finansowych i zasobów, ale także cechujących się wzrostem poziomu awaryjności i szybszą degradacją. Alternatywą są ustroje monomateriałowe – heterogeniczne pod względem materiału wykorzystanego do wzniesienia budynku. Ich stosowanie może przyczynić się do wzrostu poziomu zrównoważenia i inkluzywności technologicznej, a także do wypracowania nowej estetyki, co wpisuje się w wartości promowane w projekcie Nowego Europejskiego Bauhausu.

Celem autora było wyprowadzenie strategii projektowych, których zastosowanie pozwala osiągnąć przegrody, a w rezultacie także ustroje monomateriałowe. Badaniem objęto przegrody o cechach monomateriałowych, które zidentyfikowano we współcześnie zrealizowanych budynkach na obszarze Europy. Ich wyboru dokonano na podstawie przeglądu literatury przedmiotu. Następnie w analizie opartej na studium przypadku, desk research i badaniu dokumentów określono zastosowane materiały bazowe i zidentyfikowano wewnętrzną budowę przegród poprzez wyznaczenie liczby warstw i wskazanie pełnionych przez warstwy funkcji. Wskazano także sposoby wykorzystania materiału bazowego, które doprowadziły do uzyskania przegród o cechach monomateriałowych. Następnie przez porównanie i syntezę, zidentyfikowano, usystematyzowano i opisano strategie w dążeniu do osiągnięcia ustrojów o charakterze monomateriałowym.

W artykule wykazano, że strategie te definiowane są poprzez operacje dokonywane w ujęciu funkcjonalnym na warstwach przegrody. Obejmują one trzy typy działań: unifikację warstw, spajanie warstw i zwielokrotnianie warstw. Wiąże się to bezpośrednio ze zmianą sposobu podejścia do materiału, czego efektem jest odpowiednie jego wykorzystanie, wzmocnienie lub wzbudzenie nowych właściwości tego materiału. W ramach każdej ze strategii wyróżniono trzy takie sposoby podejścia. Pierwszy związany jest z modyfikowaniem wewnętrznej konfiguracji materiału bazowego, drugi – z kształtowaniem materiału bazowego, a trzeci – z nagromadzeniem niezmienionego materiału bazowego.

Podgląd pełnego artykułu jest możliwy wyłącznie na większych ekranach.