Szkielet i obudowa. Krótka historia tego, jak Mies van der Rohe wyeksponował konstrukcję budynku

Alejandro Cervilla García

doi:10.5277/arc190202

Streszczenie

Mies van der Rohe uważany jest za jednego z wielkich mistrzów XX w., zarówno z powodu spójności jego pracy, jak i jego zdolności do tworzenia nowoczesnej architektury opartej na znaczeniu konstrukcji. Zostało to docenione w serii „Mistrzowie architektury” przez architekta i krytyka Petera Blake’a w rozdziale poświęconym Miesowi van der Rohe, zatytułowanym Mistrzostwo konstrukcji. W niniejszym artykule chcielibyśmy przeanalizować ewolucję wizerunku konstrukcji w domach Miesa van der Rohe od jego pierwszego miejsca zamieszkania, Domu Riehla, ­zbudowanego w Berlinie w 1907 r., aż do ostatniego domu, Morrisa Greenwalda, zbudowanego w Weston w 1953 r. Zobaczymy, w jaki sposób konstrukcja uległa radykalnej transformacji w tym okresie, przechodząc od najgłębszej ukrytej sfery architektury do sfery zewnętrznej, i jak w tym procesie udało się niemieckiemu mistrzowi przekroczyć ideę konstrukcji i jej nośności w celu przekształcenia w główny element artystyczny jego architektury.

Podgląd pełnego artykułu jest możliwy wyłącznie na większych ekranach.