‘Zielona oś miasta Lublina’. Parki nad rzeką Bystrzycą na przestrzeni 100 lat (1919–2019). Plany versus realizacje

Kamila Boguszewska

doi:10.37190/arc240205

Streszczenie

System terenów zielonych Lublina związany jest z dolinami rzecznymi. Dolina Bystrzycy stanowi główną oś kompozycyjną i przyrodniczą zespołu, dlatego jej zagospodarowanie było jednym z priorytetowych działań planistycznych zarówno w okresie dwudziestolecia międzywojennego, jak i po wojnie. Celem artykułu było przeanalizowanie planów miejscowych i zapisów dla parków projektowanych w dolinie Bystrzycy w wieku XX i XXI. Na podstawie przeprowadzonych badań literaturowych i archiwalnych rozpoznano zagadnienie, zaś po przeprowadzeniu analizy porównawczej badanych parków oraz obecnego stanu użytkowania terenu przedstawiono ewolucję założeń przyjętych w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Szczegółową analizą objęto projekty trzech parków nadrzecznych, które stanowić miały „zieloną oś” w granicach administracyjnych miasta w najbliższym sąsiedztwie śródmieścia Lublina. Przeprowadzone prace pozwalają na konkluzję, że władze międzywojennego Lublina, którego powierzchnia w 1916 r. była siedmiokrotnie mniejsza niż obecnie i wynosiła 26,9 km2, traktowały zagospodarowanie dolin rzecznych jako ważny rezerwuar terenów zieleni. Podobna wizja bliska była planistom okresu powojennego. Obecnie przy znacznym rozroście miasta utrzymanie funkcji rekreacyjnej zielonego użytku dolin rzecznych i ich ochrona przed zabudowaniem jest kluczowa z punktu widzenia zdrowia i jakości życia mieszkańców.

Podgląd pełnego artykułu jest możliwy wyłącznie na większych ekranach.