Z praktyki adaptacji obiektu poprzemysłowego na muzeum techniki

Paweł Mierosławski

doi:10.37190/arc230306

Streszczenie

Tematem artykułu jest adaptacja na cele „żywego” muzeum technicznego zabytkowej parowozowni w Skierniewicach. Autor, korzystając z własnych, trzydziestoletnich doświadczeń, przedstawił problematykę godzenia możliwości pokazywania dawnych technologii pracy kolei z wprowadzaniem do zabytkowych obiektów nowych funkcji. W artykule opisano dochodzenie do kompromisu między koniecznością zachowania zabytkowych urządzeń i infrastruktury oraz wizualnych walorów poszczególnych obiektów z wymogami obecnych przepisów i dążenia do pokazywania zgromadzonej kolekcji w sposób ciekawy i bezpieczny dla zwiedzających. Przedstawiony w pracy przykład dotyczy największego terytorialnie i kubaturowo zespołu zabytkowych obiektów kolejowych w Polsce, w którym skala prac przystosowawczych jest największa. Zespół ten jest również najstarszym zachowanym reliktem zaplecza technicznego pierwszej polskiej linii kolejowej – Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej. Powstał w 1845 r. i przeszedł kilka faz rozbudowy. Obecnie zachowane są w nim obiekty z lat 1859–1943 oraz budowle techniczne związane z obsługą lokomotyw parowych. W roku 1992, z chwilą zakończenia eksploatacji przez kolej zespół został użyczony, a w roku 2002 przekazany na własność organizacji pozarządowej na cele muzealne. Jest wpisany do rejestru zabytków pod nr 964A. Kompleks skierniewickiej parowozowni jest przykładem sukcesu prowadzenia wieloletnich prac remontowo-adaptacyjnych przez inwestora będącego organizacją pozarządową, posiadającą skromny budżet i opierającą działalność wyłącznie na nieodpłatnej pracy wolontariuszy

Podgląd pełnego artykułu jest możliwy wyłącznie na większych ekranach.