70 Alina Lipowicz-Budzyńska
for centuries accompanied architecture rst in the space
of sacrum, then in the space of profane. In the mid-20
th
century, along with the aesthetic changes taking place
in architecture and art, there appeared a need to replace
stained glass with techniques more suited to the latest aes-
thetic canons. The main restrictions of stained glass were
connected with its incomplete exposure in structures of
an architectural object. The stained-glass window was
seen only against the light, so during the day the image on
the glass could be viewed from the inside. Over the last
half-century, a new form of artistic expression in architec-
ture has been created. Available techniques of transferring
the image onto glass were applied, with the help of which
it was possible to create a monolithic, uniform image, i.e.
without divisions with a lead divider bar and achieving
a quality corresponding to the growing changes taking
place in visual arts. Various types of manual enamel and
patina techniques were used. Among other things, graph-
ic techniques, whose serious advantage was the ability to
freely reproduce the previously developed image, turned
out to be quite appropriate. Screen printing, i.e., one of the
techniques of workshop graphics which enables the sim-
ple implementation of monochrome glazing, was success-
fully adapted for this purpose. Numerous technical and
technological experiments led to the formation of devices
printing on glass, which are applied in the development of
multi-coloured glazing.
Initially, glazing that combined several techniques was
created, e.g., screen printing with hand-painted surfaces
or consisting of several layers of colourful screen print-
ing. At present, one-colour screen printing is increasingly
used. By duplicating an image once processed on a screen,
almost unlimited glass surfaces can be obtained. The im-
age which is developed with this technique becomes more
subtle and screen printing is used to create a more varied
image in which it is difcult to nd repetitions. A glass
facade is treated as a coating presenting a unique image
divided into many elements – quarters. More and more
often, implementations take full advantage of artistic pos-
sibilities of the image applied on glass. The image is no
longer graphics which is just digitally transferred to glass.
A glass coating is the place where light effects are formed
and changed as the location of an observer changes. Fa-
cades with variable artistic properties are created, e.g.,
with images on two layers of glass using interference phe-
nomena, dichroic phenomena, mirror coatings and glass
relief. An important aspect in the perception of art glass
in architecture is visual accessibility, namely all factors
which are connected with the location of glass in the ar-
chitectural space. It results from the fact that the reception
of an image on glass is connected with the size, location,
type of exposure, angle of inclination and parameters of
light penetrating through it.
Glass facade
One of the most representative places where art glass
is located is a facade, especially when it takes the form of
a dominant coating and completely covers an architectural
object. In fully glazed buildings, due to the high expo-
charakter zjawisk plastycznych, którym podlega również
szkło artystyczne, nie wydzielono ograniczonego teryto-
rium badań.
Granica pomiędzy wnętrzem
i otoczeniem obiektu architektonicznego
Współczesne fasadowe szkło artystyczne jest zjawi-
skiem plastycznym funkcjonującym w architekturze od
niedawna. Swój rodowód wywodzi z witrażu – techniki,
która przez wieki towarzyszyła architekturze najpierw
w prze strzeni sacrum, potem w przestrzeni profanum.
W po łowie XX w. wraz z przemianami estetycznymi do ko -
nującymi się w architekturze i sztuce pojawiła się potrze-
ba zastąpienia witrażu technikami bardziej przystającymi
do najnowszych kanonów estetycznych. Główne ograni-
czenia witrażu związane były z jego niepełną ekspozycją
w strukturach obiektu architektonicznego. Witraż odbiera-
ny był wyłącznie pod światło, a więc w ciągu dnia obraz na
szkle można było oglądać od strony wnętrza. Na przestrze-
ni ostatniego półwiecza powstała nowa forma wypowie-
dzi plastycznej w architekturze. Wykorzystano dostępne
techniki przenoszenia obrazu na szkło, za pomocą których
można było stworzyć obraz monolityczny, jednolity tzn.
bez podziałów ołowianą linią, jakością odpowiadający
narastającym przemianom zachodzącym w sztukach wi-
zualnych. Wykorzystano różnego rodzaju techniki ręczne-
go nakładania emalii i patyn. Stosowne okazały się m.in.
techniki graczne, których poważnym atutem była moż-
liwość swobodnego powielania wcześniej opracowanego
obrazu. Bezkolizyjnie udało się zaadaptować do tego celu
sitodruk, jedną z technik graki warsztatowej pozwalają-
cą na prostą realizację monochromatycznych przeszkleń.
Liczne eksperymenty techniczne i technologiczne dopro-
wadziły do powstania urządzeń drukujących na szkle, sto-
sowanych w opracowywaniu przeszkleń wielobarwnych.
Początkowo powstawały przeszklenia łączące ze sobą
kilka technik np. sitodruk z powierzchniami ręcznie malo-
wanymi lub składające się z kilku warstw barwnego sitodru-
ku. Obecnie coraz częściej używany jest sitodruk jedno-
barwny. Powielając raz opracowany na sicie obraz, można
otrzymać niemal nieograniczone powierzchnie szkła. Obraz
opracowywany tą techniką staje się bardziej subtelny, a si-
todruk wykorzystywany jest do realizacji obrazu bardziej
urozmaiconego, w którym trudno doszukać się powtórzeń.
Fasada szklana traktowana jest jako powłoka prezentująca
unikatowy obraz podzielony na wiele elementów – kwater.
Coraz częściej realizacje wykorzystują w pełni możliwości
plastyczne obrazu aplikowanego na szkle. Obraz nie jest
już tylko przeniesioną cyfrowo na szkło graką. Szklana
powłoka jest miejscem powstawania efektów świetlnych,
które ulegają przeobrażeniom wraz z przemieszczaniem
się obserwatora. Powstają fasady o zmiennych właściwo-
ściach plastycznych, np. z obrazami na dwóch warstwach
szkła, wykorzystujące zjawiska interferencyjne, zjawiska
dichroiczne, powłoki lustrzane oraz relief na szkle. Istotnym
aspektem w odbiorze szkła artystycznego w architekturze
jest dostępność wizualna, a więc wszystkie czynniki powią-
zane z usytuowaniem szkła w przestrzeni architektonicz-
nej.
Ponieważ odbiór obrazu na szkle zależy od wielkości,